Beynimizdeki ayna nöron sistemi, diğer insanların davranışlarını yakından incelediğimiz zaman aktive oluyor. Iacoboni’nin araştırmaları da beynin diğer insanları kendimizin bir yansıması olarak gördüğünü gösteriyor. Yani diğer insanları bir nevi ayna olarak kullanıyoruz. Birileri gülümsediği zaman biz de gülmeye başlıyoruz. Ağladığında yanında biz de ağlıyoruz ya da üzülüyoruz. Bu durumun altında, beynin karşı taraftaki kişinin hareketleri ve duygularıyla eş zamanlı hareket etmemesi halinde daha fazla enerji harcaması yatıyor.
Duygusal bir filmde ağlamamızın sebebi de aslında buna dayanıyor. Ne zaman başka birisi kötü hissetse veya ağlasa, ayna nöronlar aktive oluyor ve sanki bu durumu biz yaşıyormuşuz gibi tepki göstermeye başlıyoruz. Yani nöronlarımız neyi görüyorsak onu yaşamaya programlanmış durumda.
